Nog meer rode rotsen in Arches NP

Vandaag brengen we een bezoek aan Arches NP. Het park ligt slechts op een paar km afstand van Moab, waar we verblijven. Dus binnen een kwartier rijden we de ingang van het park binnen. Jesper gaat niet mee, hij heeft genoeg natuur gezien. En ook Merel is vandaag wel klaar met de rode rotsen. Wij vinden het wederom een prachtig park. Arches is bekend om de 2000 bogen die in het park staan. We lopen de Windows trail, 1,6 km. Boven aangekomen hebben we een mooie plek onder de enorme rots lekker in de schaduw met een windje, heerlijk verkoelend want het is inmiddels al weer 38 graden.

Verderop doen we nog een korte wandeling naar het Delicate Arch viewpoint. En we lopen naar de Sand Dune Arch. Eric loopt aan het einde van het park nog een stuk Devils Garden Trailhead. Wij blijven wachten in de auto en tijdens het wachten roept Malin ineens, "kijk die mensen, die mensen"......Het blijken onze Nederlandse vrienden van de luchthaven te zijn waarmee we samen de nacht hebben doorgebracht op de luchthaven Atlanta. We lopen achter ze aan en maken een praatje, grappig....over en weer nog wat tips uitgewisseld.

Ook vandaag aan het eind van de middag betrekt de lucht en gaat het regenen en onweren. We hadden nog een uurtje zwemmen bij het hotel in de planning maar dat plan valt letterlijk in het water. Dan maar even op bed hangen, op de telefoon, muziek luisteren of even bijslapen.

Voor het diner gaan we naar de Moab Brewery, een restaurant met eigen bierbrouwerij waar we goede recenties over hebben gelezen, en dat klopt inderdaad. Heerlijk gegeten. Na het eten gaat Malin nog even zwemmen en is er tijd voor een spelletje.

Verlaten gebied

Vanmorgen vertrekken we van Bluff richting Moab. We volgen eerst nog de tip van de restaurant eigenaar van gisteravond en gaan nog langs pentekeningen op de rotsen van de indianen van een paar duizend jaar oud. Zou mooi zijn, mwah vinden wij niet. Dus door naar de supermarkt waar ze koffie verkopen, nadat we geen open restaurant hebben kunnen vinden voor een kop koffie. De verse koffie blijkt op dus moeten we aan de automaten koffie (keuze caramel, vanille of toffee). Het heeft niets van koffie weg maar Merel en Malin worden wel blij van dit mierzoete drankje. Een koffievrij dagje.....

De eerste stop onderweg naar Moab is Canyonland. Vanaf de afslag van de grote weg is het nog ruim 30 mijl. Het bord langs de weg beloofd nog een benzine station en die hebben we beslist nodig. Na een kilometer of tien moeten we een grindpad nemen richting de benzinepomp, dit zal toch niet waar zijn. We komen bij een oud huisje met jawel nog oudere benzinepomp. Zal het wel niet doen is onze eerste gedachte. Maar dan komt er gelukkig een mevrouw naar buiten en ze beloofd ons te voorzien van benzine. Eerst wordt de teller handmatig op nul gezet en ja hoor benzine. Een paar gallon want de prijs is een keer zoveel als aan de grote weg. Blijkbaar zit de dame om een praatje verlegen. Ze stopt niet met kletsen, de kids zuchten vanuit de warme auto. Ondertussen worden ze bijna gedwongen door de mevrouw om een ijsje te nemen, dat is haar service en ze houdt ons nog even aan de praat. Ze blijkt een jaar geleden te zijn verhuisd van Washington naar dit verlaten gebied samen met haar partner, om de hectiek van het leven in Washington te ontsnappen en te genieten van de vrijheid hier. Samen runnen ze de benzinepomp, kleine camping met ingerichte tenten en een klein winkeltje. Ze laat ons haar vermelding op B&B zien. We geven haar nog de tip van Booking.com mee (nog nooit van gehoord). Na een tijdje vervolgen we toch echt onze reis in Canyonlands NP. Onverwacht mooi park!

Omdat de weg zo rustig is besluiten we dat Jesper mag rijden. Officieel mag hij dat pas vanaf 18 hier, jammer nog een paar maanden...Nadat we weer op de grote weg komen verwachten we wel een benzine station tegen te komen, nou mooi niet. Op een bepaald moment zetten we de airco maar uit om benzine te sparen. Maar gelukkig duikt Moab op en kunnen we weer tanken. Na de tankbeurt gaat het olielampje branden en wil de binnen verlichting niet meer uit. Dus naar de garage voor olie aanvullen maar nog steeds brandende verlichting.

Eerst gaan we naar het hotel zodat de kids kunnen zwemmen. Het hotel blijkt erg leuk te zijn, de beoordelingen van Booking.com blijken te kloppen. Gezellig, zwembad(je) met glijbaan , spelletjes ruimte met tafeltennis en GOEDE WIFI!

Wij gaan boodschappen halen voor een bbq want die kunnen we hier gebruiken, maar eerst naar de Amerikaane Kwikfit voor onze lampjes (blijkt een knopje te zijn die omgezet moet worden...we zijn ook echt niet techneutisch) .

Horseshoe Bend en Monument Valley

Vanmorgen vertrekken we naar de Horseshoe Bend, de Colorado rivier maakt hier een bocht van 270 graden. De afstand is niet meer dan 5 km. Jesper besluit om bij het hotel te blijven, nog even tijd om gebruik te maken van de goede WIFI en te facetimen met Ilse. En als ietsiepietsie ervaren puber ouders begrijpen we dat helemaal en doen we daar uiteraard niet moeilijk over . We zijn voorbereid op de wandeling van 2,5 km heen en terug door de brandende zon in het mulle zand en ook nog eens steil omhoog. De heenweg valt mee en het uitzicht op de Horeseshoe is zoals beloofd prachtig. De terugweg is minder fijn, steil en heet.

Terug in het hotel gaan we ons opfrissen in de sportzaal met het koude water en de handdoekjes die eigenlijk bestemd zijn voor de fitness klanten. Maar we hebben onze workout wel gehad vinden we zelf. Dan pikken we Jesper op en vertrekken richting Monument Valley (een autorit van 2,5 uur).

En inderdaad na zo'n 2,5 uur rijden door een verlaten gebied, doemen de beroemde rotsen op. Het zijn de meest gebruikte beelden in wild west films (ook wel bekend van de Marlboro reclame). Hoe dichter we bij komen hoe mooier het landschap wordt. Bij de ingang van het park gaat de weg over in een onverharde weg, steil en vol met kuilen en gaten. Het stormt buiten dus het is een grote stofzooi maar ook weer bijzonder mooi. Zo'n anderhalf uur rijden we door het park en nemen weer de nodige foto's. Aan het eind van de rit breekt een enorme onweersbui los. Mooi om te zien de inslagen om ons heen. Eric probeert om de inslagen te fotograferen maar dat lukt niet. We verlaten het park en ondertussen regent het keihard en onweert het flink. De toegang tot het park is inmiddels ook gesloten zien we. Jammer voor de toeristen die nog steeds komen.

Wij vervolgen onze reis naar onze eindbestemming van vandaag, Bluff. Hier hebben we een simpel motel geboekt. Het gebied is enorm verlaten en een accommodatie vinden viel niet mee. Onderweg rijden we nog langs Mexican Hat, niet meer dan een stapel stenen, maar toch een aantal foto's waard volgens Eric. Op dringend verzoek van Eric brengen we nog een bliksem, bezoek aan Goosenecks NP. Dat doen we op zijn Amerikaans, Eric en Jesper stappen uit, maken een aantal foto's en de rest van de family blijft zitten, we hebben genoeg rode rotsen gezien voor vandaag.

Aangekomen in Bluff checken we in, de meningen zijn over het motel zijn verdeeld zullen we maar zeggen.......nou het kan altijd erger...hebben jullie die kleine tentjes gezien in Monument Valley in de stortbui...je zal er maar in zitten. Niks te klagen, het is simpel maar schoon, een zacht bed en een douche, ik zeg; geen gezeur.

We hebben op internet al gelezen over de buurman van het motel, een heel goed bbq steak restaurant, en inderdaad dat was niets te veel gezegd, heerlijk gegeten. De supermarkt nog ff bezocht voor wat frisdank en een ijsje, ook weer op zijn Amerikaans, reuze cornetto's, M&M en Oreo ijs.

Na het eten doet ieder zijn ding bij het buiten zitje van het motel, potje kaarten, de dag van morgen voorbereiden en eindelijk eens een stukje lezen op de e reader in de nieuwe Saskia Noort, altijd fijn! Welterusten, morgen op naar Arches.

Rustig dagje en Antelope Canyon

Vanmorgen hebben we een lekkere rustige ochtend en eerste deel van de middag. We hebben een tour door Lower Antelope Canyon geboekt bij Kens Tour. De tour staat gepland om 15.30 uur, dus alle tijd. De eerste dagen van de reis waren intensief dus dit kunnen we goed gebruiken.

Na ons uitstekende ontbijt welke we als part of the deal hebben gekregen van het hotel, gaan de kinderen zwemmen in het mooie zwembad van het het al net zo mooie hotel. We slapen in het Courtyard Marriott, een mooi hotel met prachtig uitzicht op de bergen. Ook is het tijd voor het draaien van een aantal wasjes.

Rond half drie vertrekken we naar de Lower Antelope Canyon. We zijn door alle ervaringen die we van bekenden hebben gehoord en op internet hebben gelezen, voorbereid op lange wachtrijen in de hitte, ook met een gereserveerde tijd. Wachttijden tot anderhalf uur schijnen normaal te zijn. Wanneer we vertrekken zit er onweer in de lucht en verderop zien we dat het regent en bliksemd. De tours worden nog wel eens afgelast bij slecht weer omdat de canyons vol kunnen lopen met water. De canyon ligt op een paar km van het hotel en al snel wordt duidelijk dat het gewoon doorgaat. En het valt alles mee, we kunnen met een groepje wachten in een ruimte met airco. En al snel worden we geroepen en kan de tour beginnen.

De Antelope canyons behoren tot het gebied van de Navajo indianen. Kens tour heeft daarom ook geen adres. Via de online boeking (al zeker een half jaar geleden geboekt) hebben we een routebeschrijving ontvangen . Onze gids is een vriendelijke indiaan. We gaan met een groep van 15 naar binnen, onze mede toeristen zijn voornamelijk Chinezen of Japanners. De canyon is een slot canyon. Om binnen te komen moeten we eerst een aantal steile trappen afdalen. Eenmaal binnen begint het fotograferen. Wat is het mooi bijzonder, het lijkt wel kunst. Onze gids neemt regelmatig de telefoons over om foto's te maken. Hij weet vaak al bukkend de meest bijzondere foto's te maken. Wie weet lukt het later nog om wat foto's toe te voegen aan dit reisblog...

Na een uur is de tour voorbij en zetten we Jesper af bij het hotel. Wij brengen nog een bezoek aan het Lake Powel dat te bereiken is via Glen Canyon NP. Ook weer absoluut de moeite waard. Op de terugweg naar het hotel eerst weer naar de Walmart om ingrediënten te halen voor de spaghetti die we gaan koken en het ontbijt de volgende dag. Daarna tijd om af te koelen bij het zwembad.

's Avonds is er tijd om het reisblog van de eerste dagen bij te werken en een potje pesten in de lobby van het hotel.

Nog een dag Grand Canyon

Vanmorgen na het ontbijt rijden we naar de South entrance van de Grand Canyon. De rit er naar toe is al prachtig, heeft wel wat weg van de Alpen, we rijden op een bepaald moment op 2500 m hoogte. Bij de zuidingang gaan we het park in en proberen voor het eerst onze Nationale Parkenpas uit (gekregen van Renate), en het werkt we mogen doorrijden (nogmaals dank aan Renate die ook gezellig meeleest met dit reisblog).

In het park lopen we een stuk over een wandelpad langs de canyon. Donkere wolken dreigen boven ons dus we besluiten niet verder te lopen en gaan verder met de bus die ons terugbrengt naar de marketplace waar we lunchen. In de supermarkt vinden we zelfs Gouda kaas en Wasa crackers, lekker hoor. Na de lunch verder met de bus en dan breekt de bui pas echt los, we stappen uit in de stromende regen en onweer. Gelukkig kunnen we schuilen onder het afdakje van de bushalte. Met de auto rijden we een paar hele mooie uitzichtpunten langs, waar we natuurlijk meerdere stops maken. De kids zijn het inmiddels wel zat en blijven zitten in de auto en hebben genoeg Grand Canyon gezien. Hier herkennen we ook weer wat van 20 jaar geleden, mooie herinneringen.

Na de laatste stop bij Desert ViewPoint worden we gedwongen om door te rijden richting ons volgende hotel in Page, ze zijn het zat en vooral Malin wil heel graag zwemmen. En we moeten oppassen want Jesper heeft leren schieten in Vegas...dusss.

Het vervolg van de reis uit de Grand Canyon is ook weer mooi maar ook lang, we moeten nog zeker 2,5 uur rijden. Aangekomen in Page blijkt het hotel geen vijfpersoonskamers meer te hebben terwijl die wel geboekt is en moeten we slapen met z'n vijven in 2 kleine tweepersoonsbedden. Maar dan kennen ze ons nog niet, dat accepteren we niet. En als echte Nederlanders onderhandelen we er gratis ontbijt bij voor de volgende ochtend en 100 dollar korting en de volgende dag 2 kamers, niet slecht al zeggen we dat zelf.....

Maar feit blijft dat we zelf een extra slaapplek moeten regelen voor deze nacht. We rijden naar de Walmart waar we een dun slaapmatje scoren en ja hoor eten om zelf te koken op ons pitje in de hotelkamer. Ondertussen kunnen de kinderen dan EINDELIJK zwemmen.

Na de boodschappen braden we wat vlees, sla en kommer met Frans stokbrood (maar dan anders). Prima te doen. Na de afwas nog ff naar beneden voor een drankje en dan zit de dag er weer op.

Onderweg naar de Grand Canyon

Vandaag verlaten we Las Vegas en reizen via de Hooverdam (korte stop) richting Grand Canyon. Omdat we al vaker zijn geweest hebben we ons weinig voorbereid en volgen de borden Grand Canyon Skywalk (Westrim). Daar aangekomen worden we verplicht te parkeren bij een grote parkeerplaats en we horen dat we verder moeten met bussen. Wat een gedoe, dat hoefde 20 jaar geleden ook niet. Bij de entree aangekomen zien we dat de Skywalk, een brug van glas is boven de Canyon (inclusief de bodem van de brug). Gelukkig voor mij is er ook een optie om mee te gaan naar de Skywalk maar dan zonder deze glazen brug. Dus met z'n allen in de bus. Op de plek aangekomen blijkt dat het uitzicht meer dan mooi is, adembenemend mooi of nog wel mooier. Hier zijn we 20 jaar geleden niet geweest. Eric en de kids gaan de brug nog op. Na een lange bezichtiging en minimaal 500 foto's gaan we terug voor het vervolg van onze reis naar Flagstaff waar we een hotel hebben geboekt. Het is al laat, dus onderweg besluiten we bij de supermarkt kip en friet te halen met bakken vers fruit. Het kooktoestel blijft nog ff in de tas.....Na het eten nog een driekwartier doorrijden naar Flagstaff voor een overnachting in een eenvoudig Days Inn hotel. Dat valt sommigen tegen na de luxe van Vegas. Maar het is schoon, een bed, prima (de nacht op de luchthaven zit nog vers in het geheugen). Morgen nog een dagje Grand Canyon.

What happens in Vegas stays in Vegas

Wat de titel al doet vermoeden, we houden het kort vandaag.

Na  het ontbijt kunnen we eindelijk opfrissen, heerlijk! Vervolgens naar de Walmart waar we de nodige boodschappen inslaan inclusief koelbox van Amerikaans formaat om onze proviand in op te slaan de komende weken. Ook kopen we een 2 pits kooktoestel, pannen en wat kookattributen. Want echt niet dat we weer 4 weken in die vreselijke fastfood restaurants gaan eten of kip uit de supermatkt (natuurlijk gefrituurd). Door Jesper worden we direct bestempeld als de meest idiote ouders ooit. Toch verdwijnen zijn puistjes als sneeuw voor de zon nu hij 24/7 eten en drinken van zijn moeder krijgt of zou het de Amerikaanse zon zijn.......?

En dan op naar het MGM hotel om te zwemmen in het fantastische zwembad daar met op de achtergrond jawel Tiesto live vanuit de Wet Republic (afgesloten deel van het zwembad, waar hij optreed, maar meeluisteren gaat heel goed, cool!). 's Avonds gaan we de strip op om de bijzondere hotels te bewonderen, we beginnen in het Venetian, waar Jesper en Merel een herkansing krijgen om Venetië te bekijken (vorig jaar in Kroatië bleven ze liever op de camping dan een dagtocht mee naar Venetië).  Na een aantal hotels gaan we na veel discussie over de restaurant keuze wat eten en daarna is de koek meer dan op bij de dames.  Slapen!!

Vertrek naar Las Vegas of toch niet........

Vanmorgen om 08.00 uur wakker geworden na een lekkere nacht in Atlanta. De app van Frontier Airlines geeft nu al een kleine vertraging aan van een kwartier voor onze vlucht vanmiddag naar Las Vegas. Daar passen we de planning niet op aan. We gaan ontbijten, weer typisch Amerikaans: toast, muffins, wafels, scrumbled eggs en gelukkig veel vers fruit. 

Na het ontbijt proberen we de tickets nog af te drukken conform de instructies van Frontier, zowel op papier als online. Bijzonder maar gelukkig is de receptioniste zo vriendelijk om onze tickets af te drukken. Dan weer met de shuttlebus naar de luchthaven in Atlanta. 

Vreemd onze vlucht staat niet op de borden "Departures", maar in de app van Frontier staat waar we moeten zijn. Inchecken verloopt soepel en al snel zijn we door de douane en kunnen we naar de gate. Daar vinden we een mooi plekje op heerlijke relax stoelen aan het raam waar we een mooi uitzicht hebben op de vertrekkende en aankomende vliegtuigen. Al snel krijgen we een bericht in de app dat onze vlucht niet een kwartier maar een uur is vertraagd. Jammer we hebben zin om te vertrekken naar Las Vegas. Nou ja...extra lezen en gebruik maken van de wifi, het is niet anders. Tijdens het wachten loopt de vertraging verder op met drie uur, dit wordt wel heel verveld......We krijgen bonnen van de luchtvaartmaatschappij voor een warme maaltijd. We kunnen weer terug naar onze mooie plek aan het raam. Voor weer een aantal uren wachten, balen. 

We ontmoeten een Nederlands stel die in Amerika wonen, ze zitten in hetzelfde vliegtuig zien we aan de dinerbonnen die ze  in de hand hebben. Na wachten, wachten en wat eten is het dan eindelijk tijd om naar de gate te lopen. Vreemd de vlucht staat nog steeds niet op de borden. Maar gelukkig kunnen we nu zonder wachten het vliegtuig inlopen voor vertrek. Wel vreemd geen piloot te bekennen, wel stewardessen. Na ook zeker weer een half uur wachten in het vliegtuig wordt er omgeroepen door de piloot die uiteindelijk toch is komen opdagen, dat de vlucht vertraagd is omdat hij van een 10 uur vertraagde vlucht van Delta uit Orlando kwam. Vervolgens zijn er nu kleine technische mankementen (de armleuning van de stoel in de cockpit ontbreekt, ....jaja),die opgelost moeten worden. Dus nog steeds niet vertrekken.  Het wordt wel heel vervelend. Ondertussen zien we de piloot onder de vleugel lopen en kritisch kijken, hmm dit heb ik nog nooit gezien, een niet zo prettig gevoel bekruipt me. De mede passagiers zijn ondertussen onrustig, druk, lacherig en er ontstaat een ruzie tussen een passagier en de stewardes. De betreffende mevrouw maakt nogal luidruchtig grapjes over de piloot die ontbreekt en wordt hierop aangesproken, maar daar is mevrouw niet van gediend en wil excuses. En dat is de stewardes niet van plan. Er komen meerdere beveiligers het vliegtuig in en er wordt gedreigd met uitzetting uit het vliegtuig. Uiteindelijk moeten ze buiten het vliegtuig praten en komt ze rustig terug. We blijven nog steeds wachten totdat er opeens wordt omgeroepen dat de vlucht wordt geannuleerd. We moeten allemaal weer uit het vliegtuig met onze handbagage en horen meer bij de gate. Het verhaal begrijpen we niet goed, en we verzoeken 1 op 1 om een herhaling van de instructie. We worden toegeschreeuwd wat we moeten doen. De stress slaat toe blijkbaar. 

De instructie was bagage ophalen bij de bagage claim en melden bij de balie van Frontier. Bij de balie krijgen we een brief met meerdere opties. Uiteindelijk moeten we zelf een nieuwe vlucht zien te vinden die we kunnen declareren. Ondertussen hebben we onze Nederland/Amerikaanse luchthaven vrienden weer gezien en zij hebben al uitgezocht dat we de volgende dat om 05.30 uur met Southwest of om 08.00 uur met Delta kunnen doorvliegen. Eric is inmiddels ook gebeld en uit de supermarkt in Las Vegas gehold om z.s.m. een vlucht te kunnen boeken voor ons. Want er moeten wel 180 passagiers een nieuwe vlucht vinden naar Las Vegas. Na wat heen en weer bellen besluiten zowel onze vrienden als wij met Southwest door te vliegen. 05.30 uur vliegen dat betekent dus de nacht op de luchthaven Atlanta doorbrengen. Als alles is geboekt, is onze bagage er nog steeds niet. Pas om middernacht komt deze. Inmiddels wachten we al 12 uren. We maken onze vrienden nog blij met ontbijtkoek, hadden we nog in de tas en dat misten ze het meest. 

We hadden gehoopt om direct met de bagage door de douane te kunnen, maar helaas de incheck balie van Southwest is dicht en gaat pas om 03.00 uur open. We moeten dus een slaapplek gaan creëren in de aankomsthal. Samen met onze luchthaven vrienden maken we een zit/slaapplek voor de komende 3 uur. Al snel schuift een Amerikaans gezin bij ons aan. Maar in plaats van slapen, eten en drinken zij de hele nacht door. We dommelen de komende uren wat en om 03.00 uur  gaan we weer door de douane en kunnen we uiteindelijk vroeg in de ochtend doorvliegen. Door het tijdsverschil met Las Vegas komen we om 06.30 uur aan. Daar staan Eric en ook Jesper op ons te wachten. In het hotel kunnen we dan eindelijk met z'n vijven ontbijten. De dag kan beginnen.